Negocjacje z dzieckiem

Najczęstsze przyczyny konfliktów to :

• krytyka

• stawianie żądań

• odmowa żądań

• komunikowanie przykrości

W negocjacjach ważne jest, aby rozmowę skierować na problem, a nie na osobę. W każdym konflikcie jest : obszar konfliktu i obszar zgody. Aby go rozwiązać należy doszukiwać się obszaru zgody.

Style negocjowania:

• miękki, uległy

• dominujący, twardy

• rzeczowy, asertywny

Rodzic prezentujący styl uległy łatwo ustępuje, często zmienia swą decyzję, przyjmuje straty, zrobi wszystko, aby dziecko się zgodziło.

W przypadku stylu dominującego celem nie jest porozumienie lecz zwycięstwo. Rodzic stawia warunki, jest stanowczy, rozkazujący, stosuje groźby, żąda jednostronnych ustępstw.

Styl rzeczowy : obie strony wychodzą jako wygrane. Mamy tu do czynienia z koncentracją na problemie, na trudności, na zadaniu.

Występuje tu szukanie korzystnych rozwiązań dla obu stron, jest się otwartym na to, co mówi druga strona. Używamy argumentów i ulegamy argumentom, a nie stronom.

Przed przystąpieniem do negocjacji trzeba ustalić zasady negocjowania np. nie przezywanie siebie itp.

Najpierw musi dojść do przedstawienia stanowisk, ich analizy, a następnie do szukania rozwiązań – każda ze stron daje swoje propozycje.

Stworzenie odpowiedniego klimatu podczas negocjacji należy do rodzica – to, jako osoba dorosła ma zadbać, aby nie dochodziło do wybuchów emocji. Swoim przykładem ( spokój, opanowanie, rzeczowość) ma pokazać dziecku, jak ma ono się zachowywać.

Gdy dziecko zajmuje twarde stanowisko, mówi „nie”- należy „odkodować” jego komunikaty. Zadajemy wtedy pytania problemowe typu : „nie do końca rozumiem dlaczego tego chcesz”, „dlaczego ci tak na tym zależy?”, „co ci się nie podoba w moim pomyśle?”, „ co myślisz o moim pomyśle?” lub pytania przekształcone : „ a jeżeli byśmy…”- propozycja. Dziecko też ma zaproponować coś od siebie.